Φιλιππότης, Δημήτριος

(Πύργος, Τήνος 1839 – Αθήνα 1919). Έλληνας γλύπτης. Γεννημένος στο τηνιακό χωριό με τη μεγάλη παράδοση στη μαρμαρογλυπτική και στις τέχνες, βρέθηκε από μικρός σε περιβάλλον ευνοϊκό για το ταλέντο του. Ακολούθησε πρώτα τον πατέρα του, που ήταν πρωτομάστορας, στο Άγιο Όρος και δούλεψε εκεί έξι χρόνια στο χτίσιμο της μονής του Aγίου Παύλου. Το 1853 πήγε στην Κωνσταντινούπολη και εργάστηκε σε μαρμαρογλυφεία των εκεί εγκατεστημένων συμπατριωτών του. Το 1855 άρχισε να σπουδάζει γλυπτική στην Αθήνα, στο Πολυτεχνείο, με δασκάλους τον Γ. Φυτάλη και τον I. Κόσσο. Αφού τελείωσε με επιτυχία και με πολλά βραβεία, πήγε με υποτροφία στη Ρώμη για να συνεχίσει τις σπουδές του. Από εκεί επέστρεψε το 1869 στην Αθήνα, όπου έμεινε και εργάστηκε έως τον θάνατό του. Τιμήθηκε με βραβείο στην καλλιτεχνική έκθεση της Ρώμης το 1870 και με το ελληνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών το 1915. Έργα του βρίσκονται στο A’ νεκροταφείο Αθηνών (μνημεία Γ. Αβέρωφ, Γεωργαλά-Κασιμάτη, Ευστρατίου κ.ά.), στο Ζάππειο (Μικρός Ψαράς, Θεριστής, Ξυλοθραύστης) και έφτιαξε επίσης αρκετές προτομές. Το έργο του Φ., γνώστη από καταγωγής της τεχνικής του μαρμάρου και επηρεασμένου από τους κλασικιστές δασκάλους του, εντάσσεται στο γενικότερο κλασικιστικό κλίμα, άλλοτε με ψυχρότητα και συμβατικότητα (Μικρός Ψαράς, Θεριστής) και, όταν άλλοτε με περισσότερη ζωντάνια και αλήθεια (Ξυλοθραύστης) η εσωτερική του διάθεση τον οδηγεί προς τον ρεαλισμό. Ένα από τα ωραιότερα δείγματα της νεοελληνικής γλυπτικής ο Ξυλοθραύστης (1908) του Δημητρίου Φιλιππότη. Στο έργο αυτό ο Τήνιος γλύπτης εμφανίζει τις ρεαλιστικές διαθέσεις του, τη γνώση της ανατομίας και τη δυνατότητα της έκφρασης.